Zoals jullie weten ben ik sinds vorig jaar volledig afgekeurd, volgens de IVA richtlijnen. Hoe raar dat ook was, die beslissing zorgde voor een enorme opluchting. 2 jaar lang in een traject van dat je allerlei dingen “moeten” en eindelijk de erkenning dat mijn hoofd anders werkt. Dit nav de hersenschade (NAH) die ik heb opgelopen door de operatie om mijn aangezichtspijn te verhelpen. Gelukkig is tot op de dag van vandaag de aangezichtspijn na de operatie weggebleven.
Nu zit ik meer dan een jaar thuis. Zelf had ik gehoopt dat het mijn (meer) rust zou geven en in mijn vorige updates hebben jullie kunnen lezen dat het met ups & downs gaat. Meerdere mooie en fijne momenten heb ik gehad in mijn sport en dat heeft een bijzondere en nare twist eind vorig jaar gekregen. Hierover later meer.
Zelf merk ik dat de onrust meer komt doordat ik altijd bedrijvig ben geweest en nu thuis zit. Natuurlijk krijg ik de suggesties ga iets doen in vrijwilligerswerk. Aangezien ik onwetende ben naar mijn belastbaarheid en het heel lastig vind om nieuwe dingen te leren, die door de NAH. Wat vroeger juist eenvoudig ging in combinatie met schakelen, overzicht creëren, structuren, daaraan acties koppelen, deze gelijk ingang zetten, monitoren en hier en daar aanpassen indien het nodig was om daar te komen waar ik wil(de) komen.
Dit is ook de reden dat ik begin vorig jaar de hulp heb gevraagd van Nicky om mijn te helpen weer naar de gewichtsklasse lager te gaan en dit te continueren. Dit is gelukt en we zijn hier nog steeds mee bezig dit te continueren en te optimaliseren. Dit laatste zijn we ook mee bezig nav de blessure die ik 1 januari dit jaar had opgelopen.
Begin vorig jaar heeft Iris besloten te stoppen met powerliften en zich te focussen op de (nieuwe) dingen die zijn nu belangrijker vind in haar leven. Dit is vanuit haar oogpunt een hele mooie keuze en voor mij was (en soms is nog steeds) lastig. Wij hebben namelijk een enorme mooi reis afgelegd samen met Ilrish. Zij hebben wereldprestaties neergezet. Dit in een periode waarin ik het minder makkelijk met mezelf had en dus hierin een hele mooie en fijne houvast had in iets te kunnen en mogen betekenen waarin ik goed in ben en nog steeds 😉 Hiervoor ben ik Iris en Ilrish enorm dankbaar.
Eind vorig jaar en begin dit jaar zijn er weer enkele atleten die contact met mij hebben gezocht, vanuit hun zelf en/of via Nicky met de vraag of ze een keer bij mij mochten trainen en mij te laten kijken naar hun techniek en dit eventueel in combinatie met de mentale aspecten van de sport en daar omheen. Daarnaast ook begonnen met het geven van equipped powerlift workshops.Het inzicht wat het mij heeft gegeven is dat dit “allemaal” oud gedrag is en dus nog in mijn systeem zit. Om dit te doen heeft mij ook inzicht gegeven hoe ik dit qua mijn persoonlijke energie heb te managen, dus vooraf, tijdens en daarna. Het is dus fijn om hierin iets weer te kunnen betekenen. Dit is een vorm van er weer toe te doen.
De keerzijde van de sport is dat de bond vanaf 1 januari 2024 (verhoogde) kwalificatie eisen hanteert voor de master atleten. Dus sporters in de leeftijd grens van 40-49, 50-59, 60-69, 70+ met als gevolg dat ik eerst al niet mee mocht doen aan het EK classic Masters in Spanje. Ook al had ik daar geen medaille plaats gehaald, terwijl ik vorig jaar nog 2e werd 😉 , had ik daar toch graag aan willen delen.
Afgelopen december heb ik op het NK Masters classic, bij de heren in de Master II klasse de 1ste plaats behaald en was uitzending (gevraagd om te willen liften), met hetgeen wat andere nationale bonden hanteren, op zijn plaats geweest. Bijzondere is dat de landen die de dienst uitmaken op het internationale podium. Dan bedoel ik dat zij op het open WK met meerdere atleten op het plankier en strijden om de medailles, wel alle masters lifters laten tillen op de internationale wedstrijden als zijn dat willen. De landen dit dat doen zijn oa. Engeland, Zweden, Frankrijk en Amerika.
Na deze deceptie ben ik wel gelijk contact gaan zoeken met de bond of ik dan wel dit jaar mag deelnemen aan het EK & WK equipped powerliften voor Masters. Equipped powerliften is dat je tilt met ondersteunende pakken/shirt/bandages. Classic is met riem en sleeves. Dit laatste is voor mij in verhouding is minder makkelijk, omdat ik hierbij (hoe raar dat ook klinkt) sneller druk op mijn hoofd krijg dan als ik equipped lift. Terwijl ik met equipped liften wel veel meer kilo’s til. Kortom, dit gaat mij dus beter af. Dit kwam eind vorig jaar tot uiting door het behalen van de 3e plek op het WK equipped masters en paar dagen daarvoor een 9e plaats op het WK masters classic. Het is technischer en explosiever en daardoor voor mij veel makkelijker om de druk in mijn hoofd te reguleren. Helaas kreeg ik het antwoord van nee want je hebt niet voldaan aan de kwalificatie eisen. Bijzonder onwetende te zijn dat er nu kwalificatie eisen zijn ook voor het equipped master powerliften, kreeg ik de deksel op mijn hoofd. De norm die voor mij nu gehanteerd wordt is dat ik +/- 25kg meer heb te tillen dan wat ik op het WK heb gedaan. Terwijl dit een 3e plek opleverde.
Jullie mogen weten dat ik nog steeds zeer teleurgesteld ben over dit besluit en ook op de onderbouwing hiervan. De onderbouwing is dat de bond voor EK een top 8 plaats hanteert en voor het WK een top 5 plaats hanteert.
Op de wedstrijd van februari tilde weer 640kg totaal, dit na mijn zware heup/been blessure, geeft aan dat ik weer in de lift zit. Met dit totaal zou ik op de komende EK masters equipped (volgende week) een 3e plek kunnen behalen. Kortom, ik zou weer mee kunnen tillen om de individuele medailles en totaal medailles.
Tot op heden blijft dit een heel krom verhaal in mijn hoofd. De uitleg die ik kreeg was van dat de bond de sport wil professionaliseren en bij het equipped liften doet toch bijna niemand meer mee. En als ik zelf mijn pakken aan doe, dan word ik ook kampioen bij de masters. En met die uitleg heb ik het te doen.
Sinds 1985 til ik al minimaal 1 wedstrijd per jaar en wil graag de 40 jaar volbrengen. Ook al krijg ik hier geen lintje voor, het is voor mezelf mooi als dit mij lukt. En ja ik speel ook met de gedachten om te gaan tillen voor een andere bond, zodat ik via hun bond wel kan deelnemen aan hun EK en WK masters powerliften. Misschien word het tijd dat de IPF (international powerlifting federation) de kwalificatie eisen voor de landen gaan bepalen ipv dat het nu per land wordt gedaan. Hierdoor zou de competitie “eerlijker” kunnen worden, want dan weet je wat je heb te tillen ipv dat een individueel bestuur beslist van wel of niet. Stel mezelf ook de vraag hoe het NOC*NSF hier naar kijkt, van hoe een nationale bond atleten behandeld. Is dit een vorm van leeftijdsdiscriminatie en/of ongepast gedrag?
Ja ik spreek voor eigen parochie en heb ik mooie staat van dienst zowel op het plankier als er buiten en dan is het toch netjes om iemand wel de kans te geven om deel te nemen aan dergelijke wedstrijden? Zolang ik (lees atleet) de “sterkste” is in zijn/haar klasse, dan zit hij/zij toch niemand in de weg? Daarnaast dienen wij als master lifters alles zelf te betalen en ook indien aangesteld/nodig de kosten van coach/scheidsrechter te betalen. Kortom, het kost de bond nagenoeg geen geld.
Daarbij sport ik met een beperking (NAH, zoals jullie weten) en dan is het toch ook mooi als een bond juist daarin wel ondersteunt ipv alles over 1 kam te scheren. Wat als de bond dat laatste echt zou gaan doen. Hoeveel atleten die nu wel worden uitgezonden omdat zij conform de kwalificatie eisen een totaal/punten hebben getild, behalen op een EK een top 5 notering en hoeveel zouden er een top 8 notering halen op een WK? Tuurlijk er doen tegenwoordig veel meer atleten mee aan classic wedstrijden dan equipped. Dus betekent dat je wel of juist niet alles over 1 kam hebt te scheren?
Dit is dus blijkbaar een weerspiegeling van de maatschappij van de mensen met een beperkingen geen kans hebben en/of krijgen. Of heb ik het mis? In sport ervaar ik het dus van wel. Hoe zit het dan in het dagelijkse leven/maatschappij. Het vacuüm waarin ik verkeer, lees isolement door niet te werken, geen onderdeel van de maatschappij ervaar ik als lastig. De uitlaatklep is voor mij mijn sport.
Zoals ik hierboven beschrijf is het weer fijn om iets voor andere atleten te mogen betekenen en te zien dat mijn bijdrage hun daarin ondersteunt om daar te komen waar zij willen komen. Dus zoals ik al zei: dit is “oud” gedrag en zit in mijn systeem.
Eind vorig jaar kwam Maarten Metselaar (mijn oude compagnon) van Valori op de lijn. Of ik zin had om weer eens een kopje koffie te drinken bij Valori op kantoor. Dit heb ik gedaan en tijdens het gesprek vroeg hij mij: zou jij weer trainingen voor Valorianen willen gaan geven? Oeps dacht ik, kan ik dat nog, hoe zit dat met mijn belastbaarheid, hoe zit dat met het UWV, wat als ik vastloop, etc. Kortom, allemaal mooie beperkende gedachten en gevoelens. Hoe raar het ook is, ik dacht en voelde van wel, ja dit is wel wat ik wil doen voor Valori.
Het feit dat dat Maarten dit aan mij vroeg, is voor mij de erkenning van dat ik in hetgeen wat ik nog wel kan, er toe doet. Daarbij kan ik weer deel uitmaken en daarin bijdragen. Kortom, een andere bewoording zou het volgende zijn: van waarde (kunnen) zijn. Hoe mooi is dat het woord “Valori” “van waarde” betekent in het Esperanto.
De afgelopen tijd zijn wij gaan uitzoeken hoe hier vorm aan te geven. Het is gelukt. Valori in de personen van Maarten en Christiaan geven mij een 2e kans (of lees nieuwe kans) om weer part-time medewerker te worden van Valori. Dit staat lijnrecht over wat er gebeurd is binnen mijn sport en geeft mij een enorm gevoel van waardering. Het doel is dat ik 1x per week 3 tot 4 uur in de week trainingen ga geven voor de management/consultants op het gebied van persoonlijke ontwikkeling.
Het fijne is dat het UWV mij ook de ruimte geeft om dit te doen en zo ook conform de wettelijke richtlijnen dit te combineren. Een fantastische UWV medewerksters heeft alles voor mij/ons uitgewerkt en in een brief vermeld. Kortom, een nieuwe kans. Het zal onwennig worden, zal tegen mijn grenzen aanlopen, overheen gaan en daarop aanpassingen doen. Belangrijk is dat ik het weer toe sta en daarop mezelf de ruimte te geven om dingen (weer) te doen en ook juist op de nodige momenten niks te doen (rust te nemen). Kortom, aan mijn afspraken houden (grenzen bewaken) en dus af en toe ook minder aardig naar mezelf te doen, ook al wil ik dan iets dan heel graag.
De vraag is dan ook: Is opgeven dan een optie? Dat is een zin die op veel zaken betrekking kan hebben. Zelf hanteer ik: opgeven is een keuze en in sommige gevallen is dat een prima keuze. Andere vraag is: geef ik vaak op? Daarvoor doen Mirella en ik dit jaar mee aan “Alpe D’Huzes” Mirella haar doel is weer om 6x de Alp D’Huez op te fietsen en mijn doel is om een keer de Alp D’Huez op te lopen. Wil je ons sponsoren? Dat kan klik dan op de volgende link: https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/dewampies